Mt St Helens

De foto's van de eruptie van Mt St Helens in 1980 in de National Geographic hebben me altijd gebiologeerd, ik wilde nu graag met eigen ogen zien dat deze plek op aarde echt bestaat. De omvang van dit gebied en de krachten die hier aan het werk zijn gaan elk begrip te boven.
Ik heb een wandeling gemaakt in Lava Canyon, een gebied gevormd door oudere lavastromen dat helemaal overgroeid was, maar in 1980 door de modderstroom is "schoongeveegd" en nu een prachtige kloof is met watervallen. Met een hangbrug steek je de kloof ook over.
Toen even terug naar mn cabin gegaan voor een middagdutje (best vermoeiend al dat moois en de afstanden die je moet afleggen om er te komen).

Daarna ben ik op weg gegaan naar een reeks uitkijkpunten op de vulkaan en het gebied dat is getroffen door de oostelijke rand van de uitbarsting. Hier zijn nog veel dode bomen te zien, maar de vallei is ook onderdeel van een experiment het ecosysteem te herstellen en is alweer helemaal groen.
Het was een behoorlijke rit en ik moest dezelfde weg weer terug. Had me voorgenomen op tijd te keren om voor het donker weer terug bij de cabin te zijn. Maar de uitzichten waren zo prachtig in het avondlicht, dat ik toch tot 2 mijl van het einde van de weg ben doorgereden. Mede omdat daar nog een mooi meer zou liggen. Geen spijt van, en het laatste stuk wel in het donker gereden, maar dat had ik 's ochtends ook al gereden en was goed te doen.

Ook prachtig zicht op de naastgelegen Mt Adams

 

Gelukkig hoefde ik dit stuk niet in het donker te rijden.

De witte stukken zijn op elkaar gespoelde boomstammen, onvoorstelbare aantallen.