Alweer een witte wereld

Eigenlijk had ik naar Arnhem zullen gaan vandaag, maar het weer is erg winters en de verbindingen zijn onbetrouwbaar, dus ik laat me nu lekker thuis insneeuwen.
Het levert wel weer mooie plaatjes op, waar ik niet eens de deur voor uit hoef, deze zijn allemaal vanuit de huiskamer gemaakt. Wel even de deur naar de tuin open natuurlijk. Mirre ging ook gelijk op onderzoek uit en ik kreeg de gebruikelijke verongelijkte blik over de toestand die ze aantrof. Maar kort daarna kreeg ze een blaadje in het vizier dat kennelijk jachtinstict in haar losmaakte, na één klap bleef het blaadje aan haar poot zitten wat leidde tot een bizarre achtervolging. Nadat het blaadje weer was losgeschoten schoot Mirre ontdaan de huiskamer in en ligt inmidels weer in diepe rust in haar warme mandje.

Rondje door de sneeuw

Het heeft vanochtend aardig gesneeuwd en hoewel ik eigenlijk had besloten lekker binnen te blijven vandaag, heb ik me in de middag toch door de bovenbuurvrouw laten verleiden tot een tochtje door de sneeuw naar de supermarkt aan de andere kant van het centrum.
Geen spijt van gehad, want is het toch wel erg mooi langs de grachten zo met een vers laagje wit.

Mirre is not amused dat haar achtertuin is verdwenen en dat ze helemaal moet graven om een hoekje in de vijver te vinden waar ze nog wat kan drinken. Met opgetrokken buik en onder heftig geschud van pootjes snel weer naar binnen ...

Rondje Waterleidingduinen

Met vrienden een prachtige wandeling gemaakt vandaag in de Waterleidingduinen. Alles was berijpt en het landschap was precies tussen herfst en winter in. Met de zon was het een adembenemend kleurenspel.

Dawson Falls

Van zaterdag op zondag was er geen plek in de B&B waar ik verblijf, dus moest ik de nacht "noodgedwongen" elders doorbrengen. Keus genoeg in dit prachtige gebied en het is een uitstapje naar Dawson Falls geworden. Midden in het Taranaki National Park, op de flank van de berg. Ik heb overnacht in een Swiss-style alpenhotel, heel bijzonder, en zowel zaterdag als zondag een prachtige wandeling gemaakt.
De bossen worden hier de Goblin-forests genoemd, een wirwar van knoestige bomen met kronkelige takken die overwoekerd zijn met met mos. Magisch.

Pukekura Park, New Plymouth

Tien minuutjes fietsen van mijn verblijfplaats in New Plymouth ligt Pukekura Park, ik ben er in de afgelopen dagen meerdere keren geweest en nog lang niet op uitgekeken. Heerlijk om er te wandelen, op een van de vele bankjes van de zon te genieten, of een ijsje te eten bij het theehuis aan het meer.
De bloemenpracht is overweldigend, de accu van m'n camera gooide uiteindelijk de handdoek in de ring.

 

Marsland Hill, New Plymouth

Niet ver van de Bed&Breakfast waar ik verblijf ontdekte ik een prachtig uitkijkpunt met zicht op Mt Taranaki. Een goede plek om de zon onder te zien gaan leek me. Ik heb er inderdaad mooie plaatjes kunnen maken en vooral heel erg genoten van het uitzicht.

Mt Taranaki

Zonsondergang in New Plymouth

Aan het eind van een prachtige dag in New Plymouth ook een prachtige zonsondergang.

Coastal Walkway, New Plymouth

Vorig jaar heb ik bijna 10 uur gewandeld op 1 dag om de vele walkways die New Plymouth rijk is te bewonderen. Met name de Coastal Walkway, een prachtig aangelegd pad langs de hele kustlijn van de stad, was een reden om hier terug te keren. Al van de chauffeur van de airportshuttle hoorde ik dat het pad in het afgelopen jaar met nog 3 kilometer is uitgebreid (het was al 7 kilometer lang). Waar het pad vorig jaar eindigde, zou nu een bijzondere nieuwe brug gebouwd zijn.
Hoewel ik het heerlijk vind om te wandelen kon ik me wel herinneren van vorig jaar dat ik me snel verkeek op de afstanden hier. Alle straten zijn lang en breed en door de hoogteverschillen is de realiteit heel anders dan de kaart. Om meer meters te kunnen maken heb ik dus maar besloten een fiets te huren voor de week dat ik hier ben en na 1 dag rondrijden heb ik daar al geen spijt van.

Om te beginnen heb ik het nieuwe stuk van de Coastal Walkway verkend. De nieuwe brug is echt een kunstwerk. De vorm stelt een walvisskelet voor en de richting is zo uitgekiend dat wanneer Mt Taranaki niet in wolken is gehuld en je van de verre kant aankomt, de brug als het ware een lijst om de berg vormt. Eind van de middag ben ik teruggegaan in de hoop dat de wolken weg zouden trekken en ik heb nog bijna een uur moeten wachten, maar werd toen beloond met een prachtig schouwspel.  De foto door de brug is me niet helemaal gelukt, er stonden een paar kerels voor die net aan waren komen sjezen (grrrr) en in het afnemende licht en door de aparte vorm van de brug zijn de plaatjes of net onscherp of scheef. Maar de foto hierboven is een mooie troostprijs en de herinnering neemt niemand me meer af.

Abel Tasman track

Zondag heb ik een trip gemaakt met de toepasselijke naam "Slice of paradise". 's Ochtends vroeg vanuit Nelson met een bus naar Marahau, aan de rand van het Abel Tasman national park. Van Marahua naar het noorden strekken zich groene heuvels uit, met goudgele en witte stranden en blauw en groen water. Paradijs is echt niet teveel gezegd.
Met een watertaxi ben ik langs de diverse baaien geweest en uiteindelijk in Tonga Quarry afgezet om een stuk van de Abel Tasman track te lopen naar Torrent Bay. Ik kon kiezen tussen twee of vier uur wandelen, heb voor de lange optie gekozen. Dat was wel een strak plan, want ik had daarbij maar een kwartier speling tot de laatste optie om terug te gaan met de watertaxi. "Don't muck about too long for photos" zei de schipper en ik moest beloven dat ik er tempo in zou houden. Geen spijt van gehad, want het was echt een schitterende wandeling en ik heb nog best wat foto's kunnen maken. Uiteindelijk was ik een half uur voor de komst van de watertaxi in Torrent Bay en heb nog heerlijk een tijdje mijn voeten af laten koelen in de branding.

Torrent Bay, eindpunt van mijn wandeling

Vlucht Christchurch-Nelson

Vanochtend ben ik van Christchurch naar Nelson gevlogen. Er was veel bewolking, dus de lappendeken van de Canterbury planes was snel uit het zicht verdwenen. Maar de pieken van de Southern Alps staken nog wel boven de wolken uit en dichterbij Nelson trok het steeds verder open en dat leverde ook mooie plaatjes op van met wolken gevulde valleien.

Kea's in Arthurs Pass

Op elke plek waar we zijn gestopt in Arthurs Pass zater er in no time 1 of meerdere Kea's op of rond de auto. Deze uit de kluiten gewassen parkieten zijn erg brutaal en als souvenir heb ik er een gaatje in mijn vinger en een gaatje in mijn cameratas aan overgehouden (beide gevallen eigen schuld ...)

Arthurs Pass

Derek, de oudste zoon van mijn oudtante, en zijn vrouw Julie hebben me Arthurs Pass laten zien. De middelste van drie passen door de alpen die zich uitstrekken over de as van het Zuidereiland. Een prachtige rit de bergen in, indrukwekkend landschap. Het is onvoorstelbaar hoe de pioniers zich over de bergen hebben geworsteld in de tijd dat er nog geen wegen en bruggen waren. Onderweg hebben we nog een wandeling gemaakt naar een prachtige waterval: The Devil's Punch Bowl.



Concert Anika Moa in Tauranga

Vlak voor mijn reis in 2008 maakte ik door een tip van Arnica via onderstaande clip kennis met de muziek van Anika Moa. In het toeleven naar die reis heb ik dit filmpje, dat in Amsterdam is opgenomen, talloze keren afgespeeld. De CD "In swings the tide" was toen net uit en die heb ik als souvenir meegenomen. Sindsdien is het een wens van me haar ooit live te zien optreden.
Ik kon m'n geluk dan ook niet op toen ik vlak voor mijn reis een aankondiging zag van een tour door het hele land, met data die tussen mijn aankomst en vertrek lagen. Na enig gepuzzel bleek zondagavond 24 oktober in Tauranga (ongeveer anderhalf uur rijden bij Arnica vandaan) de beste optie.
Het was echt een heel bijzonder concert. Geen grote concerthal, maar een sport/muziekcafe met tafeltjes en heerlijke zitbanken. Toen we op de tijd die op de kaartjes stond binnenliepen was er nog helemaal niemand. We hebben ons toen maar op de beste plek, een zitbank met recht zicht op het podium, genesteld en ons een tijd lang afgevraagd of Anika Moa misschien toch minder bekend en geliefd was dan wij dachten. Maar langzaamaan druppelde er toch steeds meer mensen binnen en uiteindelijk was het niet vol, maar wel gezellig druk. Behalve dat ze prachtig kan zingen was ze ook nog erg grappig tussen de nummers door. Echt een heel mooi, puur, en prettig gestoord mens.
Na de show de nieuwe CD gekocht en ik vroeg of deze misschien gesigneerd zou kunnen worden. Als ik even zou wachten zouden ze het achter gaan vragen, maar toen stonden we ineens oog in oog met Anika die heel relaxed was komen aanwandelen. Dus even later stonden we met ons hoofd nog vol van de muziek en met twee gesigneerde CD's weer buiten. Een superavond!

Zonsondergang