Met de nieuwe camera naar de Hortus

 

Even bijkomen en dan ... naar huis!

 

Na bijna 3000 kilometer te hebben gereden ben ik weer aangekomen bij Arnica. Hier kan ik nog even twee dagen een beetje bijkomen voor ik aan de reis naar huis begin. Kat Siep geeft het goede voorbeeld.

Een laatste blik op Taranaki

De tocht terug naar het noorden bracht me weer in de buurt van Mt Taranaki. Nog een klein lusje gemaakt naar het visitors centre op de flank van de berg en daar een korte wandeling gemaakt en even van het uitzicht genoten. Opnieuw had ik geluk dat ik de top even heb gezien toen ik aan kwam rijden, de wolken sloten zich daarna al snel weer. Het was een mooi afscheid van deze bijzondere berg, ik kom zeker terug!

 

 

Murchinson-Motueka-Nelson

 

Vanaf Murchinson met een extra lus door de Motueka valley naar Nelson gereden. Prachtige weg met een aantal mooie uitzichtpunten. In Motueka nog een klein stukje langs de riviermonding gelopen, weer een heel ander stukje kust.

 

In Nelson ook weer een motel op een prima locatie, makkelijk aankomen en wegrijden en op loopafstand van het strand. Daar heb ik nog even van de zonsondergang genoten. De zon zakt er niet in zee zoals wij gewend zijn, maar het strijklicht op het strand was erg mooi, de schelpjes leken wel lampjes. Mooie laatste avond op het zuidereiland.

 

 

 

 

 

Avondlicht in Murchinson

 In Murchinson had ik ook weer een heerlijke plek om te verblijven, prachtige uitzichten rondom. Aan het eind van de straat stond je aan de rand van de rivier, in het laatste avondlicht heb ik hier nog wat foto's genomen. En bovenal van het uitzicht en de vogelgeluiden genoten.

 

Van Christchurch naar Murchinson

Vandaag heb ik het zuidelijkste punt in mijn route achter me gelaten en ben voor m'n gevoel aan de reis naar huis begonnen. Nog wel heel wat kilometers te gaan over land, water en door de lucht. De rit naar Murchinson was zeer indrukwekkend. Kronkelen, klimmen en dalen, en prachtige uitzichten.
Niet ver van mijn bestemming kwam ik langs de Buller Gorge swingbridge, verstand op nul en blik op oneindig ben ik het avontuur aangegaan, behoorlijk spannend, maar ook heel gaaf!

 

 

 

 

 

 

 

 

Tongaporutu

Vanochtend een bijzondere trip gemaakt met Tom, we zijn langs de kust naar het noorden gereden, naar Tongaporutu. Een riviermonding en een strand met indrukwekkende rotsformaties.
Maar om te beginnen zijn we iets verder doorgereden naar Mokau om whitebait te eten, dat zijn hele kleine glasachtige visjes (feitelijk de jonge visjes van diverse soorten) die onder speciale voorwaarden gevangen mogen worden. Dat gebeurt met de hand met een net. De vangst is zeer waardevol en het wordt als een echte delicatesse beschouwd. Ik had er al wel over gehoord en gelezen en het op menig bord langs de weg zien staan, maar nog nooit gegeten.

Tom had een "whitebait omelette" en een "whitebait fritter" (gebakken in beslag) besteld en legde uit dat het een discussiepunt was wat het nu het lekkerst was. Ik kreeg van elk de helft en hij was benieuwd naar mijn mening. Gelukkig heb ik op m'n eerdere trips de verse vis al leren waarderen, anders was het wel een drempel geweest, stel je even een omelet voor met een heleboel witte worpjes met een duidelijk kopje en zwarte oogjes ;-) Lastig kiezen hoor, ze waren allebei heerlijk, uiteindelijk heb ik gezegd dat ik de fritter het lekkerst vond.

Daarna zijn we naar Tongaporutu gereden en langs de mondig van de rivier het strand op gegaan. Dit is alleen toegankelijk bij eb, heel handig om een ervaren gids te hebben die dat precies weet. Het was echt overweldigend mooi, enorme rotsformaties, verweerd door wind en tij. Er was een rij van 3 rotsen die de "Three Sisters" werd genoemd, maar de rots die het verst in zee staat is niet lang geleden ingestort en is nu niet meer dan een lage stomp. Maar achter de andere twee kun je zien dat er alweer een derde zus aan het vormen is. Echt heel gaaf om te zien hoe dit soort formaties ontstaat. En dan is daar ook nog de "Taranaki Elephant", prachtig grapje van de natuur lijkt het om zo een olifant neer te zetten.
Het was weer volop genieten en we hebben nog geboft met het weer, vanaf vanmiddag is het hier aardig noodweer, met de ene wolkbreuk na de andere. Hopelijk klaart het morgen en beetje op voor de rit naar Wellington. Helaas zit mijn tijd in Taranaki er op, maar ik ben er van overtuigd dat ik hier weer terug zal komen.

Surftrip

Gids Tom ging vandaag met zijn stiefzoon surfen en ik mocht mee omdat dat ook een mooie gelegenheid zou zijn een afgelegen strand te bezoeken en wat foto's te maken. Tom en Luke surfen hier hun hele leven al, Tom is de bron van kennis en Luke leert van hem. Het was heel erg leuk om een middag lang overspoeld te worden door surftermen, afwegingen over wat de beste plaats was, plagerijtjes over en weer over elkaars surfkwaliteiten en (sterke) surfverhalen.

Eerst al een stuk rijden, want dichtbij waren de condities niet goed, het eerste strand waar we stopten werd afgekeurd, wind stond verkeerd. Volgende plek was beter, maar nog niet ideaal, ze gingen toch een poging wagen, want anders was er nog maar weinig tijd voor we weer terug moesten gaan. Eenmaal in het water duurde het een tijd voor ik ze weer zag, kleine stipjes achter de golven, de condities leken me best zwaar. Ik heb zelf lekker gefotografeerd en langs de vloedlijn gelopen en na ongeveer een uur zag ik ze verderop uit het water komen. Behoorlijk stuk van waar we gestart waren, ik ben ook weer terug gaan lopen naar waar we het duin over zouden moeten en aan de bewegingen en lichaamstaal zag ik al dat het ruig geweest moest zijn en ze alle situaties aan het doornemen waren.
Eenmaal weer bij elkaar kreeg ik inderdaad te horen dat het een behoorlijk gevecht was geweest om goed terug te komen en Tom was helemaal blij voor Luke dat hij nu ervaring had in deze moeilijke condities en er goed door was gekomen. Tom zelf was aardig door de mangel gegaan en dat leverde de nodige grappen op.
Echt weer een stukje dagelijks leven gezien uit deze regio. Erg leuk! En ook vandaag weer een heel mooi beeld van Mt Taranaki.